Πριν καν μου περάσει η ιδέα να κάνω κι εγώ ένα μωράκι, όταν ακόμη πίστευα πως ίσως και να μην το επιλέξω ποτέ το 'σπορ' της μητρότητας, η αδυναμία στα βιντεάκια με σκυλάκια και παιδάκια ήταν ξεκάθαρη. Δεν είχα καλύτερο από το να βλέπω την όμορφη σχέση που εκτυλισσόταν μπροστά στην κάμερα ανάμεσα σε ένα αθώο αγνό παιδάκι και ένα σκυλάκι, γεμάτο ανιδιοτελή αγάπη και αφοσίωση!
Όταν έμεινα έγκυος, ήταν από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα: τι τυχερό που θα είναι το παιδί μου που θα έχει αυτή τη σχέση, εφόσον η Ιολίτσα μας, το γλυκό μας Cavalier King Charles Spaniel, ήταν ακόμη αρκετά νέα (4,5 ετών). Καθ' όλη την εγκυμοσύνη, όμως, δεν βίωσα αυτό που έβλεπα στο YouTube. Η Ιόλη μου δεν ήταν σαν εκείνα τα σκυλάκια που φαινόντουσαν να αφουγκράζονται την κοιλίτσα της εγκύου και να την περιτριγυρίζουν ακόμη περισσότερο με μια ξεκάθαρη ένδειξη υπερπροστατευτικότητας. Μια ή δύο θα ήταν οι φορές που ήρθε και κούρνιασε στην κοιλιά μου δίπλα, δείχνοντας πως ίσως κάτι έχει καταλάβει. Εκεί με έβαλε σε σκέψεις. Αναρωτήθηκα: δέχονται όντως όλα τα σκυλάκια τα μωρά με στοργή και χαρά; Η Ιόλη, άλλωστε, είχε υπάρξει παραχαϊδεμένη - με όρια και εκπαίδευση βέβαια αλλά και πάλι ήταν η πριγκίπησα μας... το παιδί μας, όπως την αποκαλούσαμε κι εγώ και ο άντρας μου που για χρόνια δεν ήθελε καν σκύλο.
Κάνοντας μια έρευνα στο Ίντερνετ διαπίστωσα πως όντως, δεν είναι κανόνας το παιδί + σκυλί = ❤.
Κάθε άλλο! Ήταν αρκετά σύνηθες για ένα σκυλάκι που αρχικά απολάμβανε την αμέριστη προσοχή των δύο του γονιών (ιδιοκτητών) να μην καλοδεχτεί το νέο μέλος που του ξεφουρνίζαν. Ζήλια σαν να λέμε από το μεγάλο αδερφάκι προς το μικρό. Διάβασα για πολλές περιπτώσεις που τα σκυλιά δεν έδειχναν καμία πρόθεση να αναπτύξουν δεσμό με το νέο "αφεντικό", ούτε και με την πάροδο του χρόνου. Μετά άρχισα να ακούω παρόμοιες εμπειρίες και στον περίγυρο μου. Προβληματίστηκα. Μπήκαμε στην διαδικασία με τον Νίκο να ψάξουμε πως θα κάνουμε την μετάβαση για την Ιόλη λίγο πιο ομαλή. Όχι γιατί φοβηθήκαμε ποτέ πως θα κάνει κακό στο μωρό - ούτε πεταλούδα δεν θα μπορούσε να ενοχλήσει η Ιόλη και για του λόγου το αληθές παραθέτω και φωτό της Ιόλης να πλησιάζει πεταλούδα που δεν μπορούσε να πετάξει και να την περιεργάζεται με απεριόριστη και συγκινητική στοργή.
Αλλά γνωρίζαμε πολύ καλά πως θα είχε κάθε δίκιο να ζηλέψει. Ήταν, με πολλούς τρόπους, το πρώτο μας παιδί. Αντιδρούσε σαν παιδί γιατί κι εμείς της συμπεριφερόμασταν ανάλογα. Κάθε ιδιοκτήτης σκύλου που δεν το έχει με μόνο σκοπό το κυνήγι ή την προστασία θα καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Οι υπόλοιποι θα μας κρίνουν υπερβολικούς και δεν πειράζει.
Κάναμε λοιπόν κι εμείς τον αγώνα μας. Η Ιόλη πήγε να μείνει στους δικούς μου κατά την διαμονή μου στο μαιευτήριο ώστε να μπορεί να έρχεται ο Νίκος να με βλέπει μετά την δουλειά και να μην έχει την έννοια πως έπρεπε πρώτα να πάει να την βγάλει βόλτα και να την ταΐσει. Όμως διαβάσαμε πως καλό θα ήταν να μην επιστρέψει σπίτι αφότου έχει έρθει το μωρό για να μην το νιώσει ως εισβολέα... ως προδοσία από εμάς. Επομένως, ο Νίκος την πήρε σπίτι ένα βράδυ πριν επιστρέψω για να προετοιμάσει το έδαφος. Επίσης, ζητήσαμε από τις μαίες να μας κρατήσουν και μια λερωμένη πάνα του μωρού για να την μυρίζει πριν αυτό φτάσει. Τελικά έγινε μπέρδεμα και δεν καταφέραμε να γίνει ποτέ αυτή η εισαγωγή. Παρ' όλα αυτά της πήγαμε να μυρίσει ένα πετσετάκι που σίγουρα είχε κρατήσει το άρωμα μωρουδίλας :)
Όταν φτάσαμε στο σπίτι ακουμπήσαμε το αυγό (μεταφοράς) στο πάτωμα. Δεν θυμάμαι αν κοιμόταν ο μικρός ή όχι. Ήταν όμως ήρεμος. Αφήσαμε την Ιόλη να πλησιάσει και να τον περιεργαστεί (όντας βέβαια από πάνω και βάζοντας τα χέρια μας μπροστά για να είμαστε 100% σίγουροι πως δεν θα πάει κάτι στραβά). Ήρθε δειλά δειλά.. Κάτι δευτερόλεπτα τον μύρισε και μετά ασχολήθηκε ελάχιστα με εμένα. Αυτό ήταν και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Της κάναμε σήμα να έρθει. Ξαναπλησίασε διστακτικά. Δεν ήθελε. Δεν την πιέσαμε.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν παρόμοια. Από την μεριά της είχε και η Ιόλη τα δίκια της. Αναγκαστικά της περιορίσαμε την πρόσβαση στον καναπέ για να διατηρήσουμε ένα επίπεδο υγιεινής για το νεογέννητο. Οπότε από εκεί που είχε όλο τον καναπέ δικό της, τώρα είχε το 50% ενώ εγώ με το μωρό είχαμε βάλει σεντόνι στην άλλη πλευρά και την βγάζαμε περίπου όλη τη μέρα εκεί. Έμαθε γρήγορα πως δεν έπρεπε πια να έρχεται στην 'απέναντι όχθη' μα δεν το αποδέχτηκε ποτέ. Της στοίχησε κι αυτό φαινόταν έντονα από το βλέμμα της καθώς μας κάρφωνε καθισμένη στην άλλη άκρη. Την αφήναμε να έρχεται στην διαχωριστική γραμμή και καθόμουν κάποιες φορές προς τα εκεί για να μπορεί να πλησιάσει και να τον μυρίσει μα το παιχνίδι ίσως είχε ήδη χαθεί. Αν δεν έφταιξε αυτό, σίγουρα το ότι ο Αναστάσης πέρασε έντονους κολικούς και μετά παλινδρόμηση, κι επομένως ήταν ΔΙΑΡΚΩΣ στην αγκαλιά μου, ήταν και η χαριστική βολή.
Να σημειώσω βέβαια πως δεν είμαι καμία ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα. Δεν φοβόμουν μην πάθει τίποτα ο μικρός με λίγη επαφή και κάποιες τρίχες. Ίσα-ίσα, όντας άτομο που παιδεύεται έντονα με αλλεργική ρινίτιδα, θεωρώ πως κάναμε δώρο στον Αναστάση να μεγαλώνει με κατοικίδιο εφόσον εκατοντάδες έρευνες καταλήγουν πως η συμβίωση ενός μωρού και ενός κατοικίδιου βοηθάει στην πρόληψη αλλεργιών! Η 'υπερπροστασία' και ο διαχωρισμός κράτησαν μόνο έως ότου το μωρό δεν ήταν πλέον βρέφος και πάντα με την καθοδήγηση της παιδιάτρου μας η οποία φαινόταν πως ήταν θετική και η ίδια προς τα σκυλάκια. Ακόμη και τον γυναικολόγο μου είχα συμβουλευτεί που, όλως τυχαίως, είχε και ο ίδιος σκυλάκι [με ατοπική δερματίτιδα] το οποίο προϋπήρχε προτού καταφθάσει το πρώτο του μωρό - οπότε τον ρώτησα και για την αντιμετώπιση και για το θέμα υγιεινής. Το μόνο που δεν ήθελα ήταν να ακουμπάω το βρέφος στο ίδιο σημείο που μπορεί να είχε πατήσει η Ιόλη. Το σαπουνάκι που είχα τότε για να της περνάω τα πόδια λίγη προστασία προσέφερε από τα μικρόβια. Με την δερματίτιδα που παρουσιάζει στα περισσότερα προϊόντα πλυσίματος/αποστείρωσης, και μη έχοντας πρακτικά και χρονικά την επιλογή να την βάζω στην μπανιέρα μετά από κάθε περίπατο να της πλένω και να της στεγνώνω τα ποδαράκια (3 περίπατοι σύνολο την ημέρα), δεν βρήκαμε άλλη λύση από το να δημιουργήσουμε έναν μικρό, σχετικά αποστειρωμένο χώρο για τον Ανάσταση. Έτσι και η Ιόλη θα είχε όλο το σπίτι - πλην του 50% του καναπέ - ακόμη ελεύθερο!
Αν αναλογιστώ όμως και πως ήταν στο παρελθόν, η Ιόλη δεν ήταν ο εαυτός της καιρό πριν μείνω έγκυος. Κάποια στιγμή όταν ήταν περίπου τεσσάρων έκανε μια ψευδοκύηση. Εκεί που είχαμε αποφασίσει να μην την στειρώσουμε, με προτροπή κτηνιάτρου, τελικά κρίθηκε απαραίτητο για να προλάβουμε πιθανό καρκίνο. Από την στείρωση και μετά η διάθεση της έπεσε. Ούτε όταν κουφάθηκε στα 3 της έτη δεν έδειξε να θλίβεται. Αλλά η στείρωση προφανώς την επηρέασε ορμονολογικά. Από τότε δεν παίζει πια με τα παιχνίδια της εκτός από εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Κάποιες φορές δείχνει όρεξη να παίξει κυνηγητό αλλά και αυτό σε μειωμένη συχνότητα από παλιά. Επίσης, δεν την ενδιαφέρει τίποτα πέρα από το φαγητό. Κάποτε μπορεί να επέλεγε να μην φάει για να περάσει χρόνο μαζί μας τις μέρες που μπορεί και οι δύο να δουλεύαμε και να λείπαμε πολλές ώρες. Πλέον παρακαλάει μόνιμα να φάει με κάθε κόστος - ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα καθυστερήσει η βόλτα της μετά από τουλάχιστον 10 ώρες που έχουν μεσολαβήσει από το προηγούμενο βράδυ.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως και οι συγκυρίες δεν μας βοήθησαν. Όταν άρχισε να περπατάει ο μικρός και να την πλησιάζει από μόνος του φοβήθηκα πως θα χειροτερέψουν τα πράγματα. Τα μικρά είναι άγαρμπα και φοβόμουν πως αν δεν προλάβαινα κανένα τράβηγμα στο αυτί θα είχαμε ακόμη μεγαλύτερη έχθρα. Ευτυχώς, για αρκετό καιρό η κατάσταση απλά έμενε στάσιμη. Ο Αναστάσης έκανε κίνηση προς την Ιόλη κι εκείνη απλά έφευγε. Εγώ βέβαια απογοητευόμουν αφάνταστα γιατί έβλεπα πόσο χαρούμενος ήταν ο μικρός στην ιδέα και μόνο να την χαϊδέψει. Μα δεν του το επέτρεπε. Τις λίγες φορές που ερχόταν η Ιόλη στην αγκαλιά μας, παίρναμε την ευκαιρία να τον μάθουμε σιγά-σιγά, με την δική μας επίβλεψη, να την χειρίζεται όμορφα. Έτσι κι έγινε. Ο Αναστάσης έμαθε να την ακουμπάει απαλά και με τρόπο. Εντάξει, προφανώς υπήρξαν και οι φορές που άθελα του κάτι τράβηξε αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Η Ιόλη βέβαια διατηρούσε πάντα ένα ύφος παράπονου, δυσπιστίας, ίσως και απέχθειας.
Πλέον ο Αναστάσης είναι κοντά στο να κλείσει 1,5 έτος ζωής. Τους τελευταίους 2 μήνες και κάτι την ταΐζει εκείνος αρκετές φορές (με κάποιο κόστος βέβαια γιατί η Ιολίτσα τρώει ειδική τροφή λόγω δερματίτιδας και αλλεργιών). Αλλά αυτό τους έχει φέρει πιο κοντά. Οπότε με μέτρο και με επίβλεψη του τι προσφέρεται, το επιτρέπουμε. Η Ιόλη φαίνεται πως αντιλαμβανόταν όταν του έβαζα εγώ κάτι στο χέρι και μετά του το άνοιγα πως ουσιαστικά εγώ της είχα δώσει την λιχουδιά. Τώρα που η συναναστροφή είναι εξ' ολοκλήρου μεταξύ τους, φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα. Τον βλέπει λίγο πιο θετικά. Εδώ και ένα μήνα τον αφήνει περισσότερες φορές να την πλησιάσει. Έχει μάλιστα καταφέρει να της σκάσει και 2-3 φιλιά. Έντρομο το ύφος της Ιόλης, παρά την καλή θέληση του Αναστάση μα η πρόοδος είναι εμφανής.
Όλο αυτό δεν στο γράφω για να σε αποθαρρύνω. Σου παρουσιάζω μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση μα ο απώτερος σκοπός μου είναι να σε βοηθήσω να αποφασίσεις πως εσύ θα προσεγγίσεις το θέμα. Κάποια πράγματα που πήγαν στραβά ήταν συγκυριακά. Άλλα πιθανώς ήταν λάθος χειρισμός από μέρους μας. Εύχομαι αυτό το άρθρο να σου έδωσε μια ιδέα του τι είναι καλό να προβλέψεις, να αποφύγεις και να προετοιμάσεις. Εμείς ακόμη δεν χάνουμε ελπίδα. Κάποια σκυλιά δεν ασχολούνται ποτέ με το νέο μέλος. Άλλα όμως μπορεί και να το δουν αλλιώς όσο περνάει ο καιρός. Στην δεύτερη περίπτωση ποντάρουμε και βλέποντας τους μαζί αυτές τις μέρες πιστεύω πως υπάρχει λόγος για να ελπίζω!
Ναι, μωρό και σκύλος είναι η καλύτερη συνταγή... η πιο γλυκιά. Και κάποια μέρα εύχομαι και τα δύο μου παιδάκια - τριχωτό και μη - να βιώσουν αυτό το απίθανο δέσιμο για το οποίο ευελπιστούμε! Καμιά φορά απλά αργεί λίγο να... δέσει το γλυκό 😉
