Πάντα ένιωθα άβολα να συστήνομαι αλλά αφού βρίσκεσαι εδώ, και ενδιαφέρθηκες να μάθεις κάτι για εμένα, θα το προσπαθήσω.

 

Ονομάζομαι Μαρκέλλα και είμαι μια από τις εκατομμύρια τυχερές γυναίκες που μπορεί πλέον να αποκαλέσει τον εαυτό της μητέρα, αφού τον Αύγουστο του 2019, στα 32,5 μου έτη, είχα την ευτυχία να υποδεχτώ τον μικρό Αναστάση μου στον κόσμο.

​

Μήνες μετά την άφιξή του και ακόμη τον χαζεύω. Η ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως βρίσκεται στην αγκαλιά μου είναι τεράστια. Ο ερχομός αυτού του μικρού αγγέλου, όμως, δεν ήταν και ο πιο ομαλός. Το ξεκίνημα αρκετά δύσκολο αφού την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος απέβαλα στις 6 εβδομάδες. Δεν έχεις προλάβει καν να χωνέψεις ότι ήσουν έγκυος μα το έμβρυο χάνεται και μαζί του χάνεται και η γη κάτω απ' τα πόδια σου. Ευτυχώς ο Αναστάσης ακολούθησε πολύ σύντομα. Η εγκυμοσύνη ομαλή (όσο ομαλή μπορεί να είναι τελικά μια εγκυμοσύνη, για να μη κοροϊδευόμαστε κιόλας) αλλά με αρκετό άγχος κατά καιρούς εφόσον η αποβολή με είχε σημαδέψει*. Ακόμη μπορεί να κλάψω αν σκεφτώ εκείνες τις μέρες... το μωρό που χάθηκε, αλλά και τις γυναίκες που χάνουν παιδιά ή αναγκάζονται να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε επίπονες (σωματικά και ψυχικά) διαδικασίες ώστε να αποκτήσουν ένα μωρό με μια αβέβαιη έκβαση.  

 

Παρ' όλα αυτά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είχα φίλες να με συντροφεύουν στην διαδρομή μου, ειδικά μια συγκεκριμένη φίλη η οποία ήταν κι εκείνη πρώτη φορά έγκυος περίπου 6 μήνες πριν 'πιάσω' εγώ τον Αναστασούλη. Έτσι είχα την ευτυχία, ως άπειρη, να έχω πρόσβαση στο τι πιθανώς  θα συναντούσα στον διάβα μου μετά από ένα χρονικό διάστημα. Τα βιώματα και τα συναισθήματα της νωπά, τοποθετημένα όμως με ψυχραιμία αλλά και ειλικρίνεια, με βοήθησαν άπειρες φορές κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και της μητρότητας όχι μόνο πρακτικά αλλά προπαντώς συναισθηματικά*.

 

Μη νομίζεις... σε θεωρητικό επίπεδο δεν ήμουν κι εντελώς άσχετη.  Όντας ψυχοθεραπεύτρια και ειδική παιδαγωγός με σπουδές που επικεντρώνονται στον ψυχισμό και στην ανάπτυξη των παιδιών, δεν θα έλεγες πως ξεκίνησα από το μηδέν. Ωστόσο, ήξερα πως όσο και να κατανοείς μια μητέρα ή έναν πατέρα, όση ενσυναίσθηση και να έχεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος  να νιώσεις την θύελλα εναλλασσόμενων συναισθημάτων από την οποία διακατέχεται ένας γονιός αν δεν σου συμβεί προσωπικά. Ίσως αυτή η γνώση να με προστάτευσε, εφόσον δεν είχα την προσδοκία να τα ξέρω όλα λόγω της ιδιότητας ή των σπουδών μου, κι έτσι απέφυγα ένα μέρος της απογοήτευσης που είχα (και έχω) με τον εαυτό μου καμιά φορά όταν με "αξιολογώ" στον ρόλο της μητέρας (άλλο θέμα αυτό με την σκληρή αυτοκριτική που θίγεται εκτενώς εδώ). 

 

Θα κλείσω αυτή την όχι-και-τόσο μικρή εισαγωγή λέγοντας το εξής: αυτόν τον διαδικτυακό χώρο δεν τον έχω διαμορφώσει ως ειδήμων ούτε με γνώμονα την ιδιότητα της ψυχοθεραπεύτριας αλλά ως μία μητέρα που αποφάσισε να μοιραστεί τις εμπειρίες της. Επομένως, θα ήθελα να σημειώσω πως αυτά που διαβάζεις είναι απλές γνώμες και όχι συμβουλές από κάποιον ειδικό. Σε παρακαλώ να συμβουλεύεσαι άτομα με ειδικότητα και εμπειρία σε οποιοδήποτε θέμα θεωρείς πως χρειάζεσαι περαιτέρω καθοδήγηση. 

​

*Αν θες να μάθεις περισσότερα για τις εμπειρίες μου σε σχέση με την αποβολή, την εγκυμοσύνη και την μητρότητα, θα τα βρεις όλα αναλυτικά στις "Εμπειρίες Μητρότητας". 

​

Τέλος, έχω την χαρά να ανακοινώσω πως δεν θα είμαι μόνη μου σε αυτό το πρότζεκτ, αφού έχω την έμπρακτη υποστήριξη της αδελφής μου, Ναταλίας, που ανέλαβε το κομμάτι του λογότυπου της ιστοσελίδας, και όχι μόνο (!) αλλά και της φίλης που προανέφερα η οποία δέχτηκε να συμβάλλει χαρίζοντάς μας τις δικές τις εμπειρίες! Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που είναι οι πρώτες που αγκάλιασαν αυτό το εγχείρημα.

​

​