«Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» έλεγε η γιαγιά μου. Τον τελευταίο καιρό αυτή η φράση με συνοδεύει πολύ σε σχέση με το παιδί μου. Δεν θα ακολουθήσουν τίποτα τεράστιες σοφίες ή συμβουλές που θα αλλάξουν τον κόσμο- απλά έχω κατά νου εκείνα τα ατελείωτα βράδια με τους ανελέητους θηλασμούς κάθε μισή ώρα, που για να μην με πάρει ο ύπνος την ώρα που κράταγα το μωρό έψαχνα διάφορα blog για μητέρες, απελπισμένη για να δω να δω αν είμαι μόνη σε όλο αυτό ή αν έχουν και άλλες μητέρες μωρά με μαύρη τρύπα για στομάχι που έχουν αλλεργία στον ύπνο. ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΚΟΝΤΕΥΕΙΣ ΝΑ ΛΙΠΟΘΥΜΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΠΝΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ!
Πάμε στο αρχικό, στο καλό και στο καλύτερο. Η μικρή είναι τώρα 21 μηνών. Έχουμε μια καλή ρουτίνα, τα πράγματα είναι διαχειρίσιμα, η κούραση είναι τεράστια αλλά έχουμε βρει τους ρυθμούς μας με ηρεμία και ψυχραιμία. Μέχρι να φτάσουμε εδώ, πέρασε καιρός. Καιρός βουτηγμένος στην εξάντληση, την ανασφάλεια και την αμφιβολία. Το παιδί δεν κοιμάται, γιατί δεν κοιμάται; Τι κάνω λάθος; Το παιδί δεν έφαγε το φαγητό σήμερα, γιατί δεν κατάφερα να το ταϊσω; Το παιδί θηλαζει κάθε μια ώρα, γιατί τόσο συχνά; Μήπως έχει κακομάθει και το κάνει από συνήθεια; Μήπως δεν βάζω όρια;
Μέσα σε όλο αυτό, δεν μπορούσα να δω ότι το παιδί είναι υγιές, χαρούμενο, φροντισμένο, ξεκούραστο όσο το ίδιο χρειαζόταν – δεν μπορούσα να δω ότι τα πράγματα πάνε πραγματικά καλά. Μέσα μου, κυνηγούσα το «ιδανικό», το «καλύτερο». Ποιό είναι αυτό το ιδανικό; Μα φυσικά το παιδί που κοιμάται 12 ώρες το βράδυ από την ηλικία των 4 μηνών, κοιμάται για καμια-δυο ωρίτσες στο κρεβάτι του τη μέρα –ανεξάρτητα κατά προτίμηση, θηλάζει ανά 3ωρο μέσα στη μέρα και ίσως μια φορά τη νύχτα, αν όχι και καθόλου...
Αν όλα αυτά δεν ισχύουν, γιατί μαμά; Τι κάνεις λάθος; Μήπως αφήνεις το παιδί να παρακοιμάται τη μέρα; Μήπως το παιδί δεν έμεινε ξύπνιο για το ιδανικό για την ηλικία του διάστημα μεταξύ ύπνων; Μήπως δεν του έδωσες πολλά ερεθίσματα; Μήπως του έδωσες πάρα πολλά ερεθίσματα; Μήπως το αφήνεις να έρχεται στο στήθος- να τολμήσω να το πω- για παρηγοριά; Γιατί τα μωρά δεν το έχουν ανάγκη αυτό, όχι, έρχονται μόνο για να φάνε όπως οι πελάτες στο εστιατόριο και όλα τα υπόλοιπα (η αγκαλιά, η μυρωδιά της μαμάς, ο χτύπος της καρδιάς) είναι απλά εμπόδια για την ανεξαρτησία του παιδιού. «Το κακομαθαίνεις το παιδί στην αγκαλιά». Η αλήθεια είναι ό,τι δοκίμασα να το θηλάσω από απόσταση αλλά δεν έπιασε.
Το καλύτερο λοιπόν. Ο εχθρός προ των πυλών. Μπορείς καλύτερα μαμά. Διόρθωσέ τα όλα αυτά. Που καραδοκούν ωστόσο αυτές οι ερωτήσεις; Δυστυχώς σε πολλά σημεία. Καλοθελητές. Φίλοι. Γνωστοί. Οικογένεια. Άσχετοι στο δρόμο. Ο καθένας έχει τη δική του εμπειρία σε αυτό. Μεγάλη πληγή σε όλα αυτά το ίντερνετ. Πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο. «Πληροφορίες». Ανυπόστατες ανοησίες, από τη βιομηχανία του ύπνου που θα σου πουλήσει το μαγικό προΪόν που ο εξουθενωμένος νους σου ονειρεύεται, διάφοροι «γκουρού» του instagram και του pinterest που όχι μόνο τα κάνουν όλα τέλεια, αλλά τους μένει και χρόνος για εκατό διαφορετικές δραστηριότητες με το παιδί που τρέχουν όλες επίσης τέλεια («το παιδί μου απασχολήθηκε με νερό, ένα σφουγγάρι και σαπουνόφουσκες πλένοντας τα παιχνίδια του για μία ολόκληρη ώρα όσο εγώ έκανα πεντικιούρ, ουάου!»- τι να πω, η δικιά μου αναποδογύρισε το μπολ στα 20 δευτερόλεπτα και σφουγγάριζα για κανά δεκάλεπτο και αυτό μου λένε και οι περισσότερες real life μαμάδες, αλλά το pinterest τα λέει αλλιώς) και σου μένει ένα συναίσθημα ανεπάρκειας, ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Ότι γίνεται και καλύτερα.
Τώρα θα μου πεις, σου φταίει κανείς που είσαι τελειομανής/ανασφαλής/ όποιο άλλο επίθετο μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να με περιγράψεις; Όχι, δικό μου είναι το θέμα, με τον εαυτό μου πρέπει να τα βρω. Αλλα δυστυχώς, με πολλές κουβέντες με φίλες μαμάδες ή φίλες φίλων ή μαμάδες στο πάρκο, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Δεν είμαι η μόνη που νιώθει μια αφόρητη πίεση να πετύχει την τελειότητα. Δεν είμαι η μόνη που το μαλλί πατσαβούρα δεν έχει πλυθεί εδώ και ένα 4ήμερο γιατί δεν είχα τα κουράγια να το στεγνώσω και ήθελα αυτά τα 20 λεπτά να γίνουν ύπνος και όχι πιστολάκι και δεν είμαι η μόνη που νιώθει ότι είναι η μόνη που είναι σε αυτή τη θέση (ειρωνία!). Δεν είμαι η μόνη που νιώθω ότι κάτι δεν κάνω καλά.
Δυστυχώς, όλες αυτές οι εξωτερικές φωνές γίνονται όλο και πιο δυνατές, σχεδόν ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι σου και κάπου χάνεται η δική σου, το ένστικτο, η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στη σχέση με το παιδί σου και ξεχνάς ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να ξέρει αυτό το πλασματάκι όσο εσύ. Και όταν έχεις να κοιμηθείς σαν άνθρωπος από το δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης που το βλαστάρι σου έκανε προπόνηση kick boxing στις 3 το πρωί- για κανένα 3ωράκι, που να βρεις τα κουράγια να σκεφτείς αντικειμενικά και ισορροπημένα; Να μην μιλήσω καν για τις κολλητές μου φίλες τις ορμόνες...
Και φτάνει μια μέρα που λες αρκετά (μάλλον μέρα που σε άφησε το μωρό να κοιμηθείς και νιώθεις λίγο άνθρωπος). Και σταματάς να διαβάζεις online συμβουλές και να ακούς γνώμες και απόψεις, γιατί κοντεύεις να σαλτάρεις και απλά σου κάνει κακό. Και κοιτάς το μωρό σου, το υπέροχο, χαμογελαστό πλασματάκι που σου κρατάει το χέρι και κλείνεις τους εξωτερικούς θορύβους. Και ακούς το ένστικτό σου. Και έρχεται η αποδοχή. Αποδοχή της κούρασης. Του γεγονότος ότι η ζωή δεν είναι τέλεια, αλλά τι σημασία έχει; Αποδοχή της καινούριας σου καθημερινότητας. Και του εαυτού σου. Αφήνοντας την αναζήτηση για το καλύτερο και το τέλειο στην άκρη, φεύγει ένα βάρος, έχεις περισσότερο χρόνο και ενέργεια για το εδώ και τώρα. Και συνειδητοποιείς ότι το αρκετά καλό φτάνει. Η γιαγιά είχε δίκιο.