Παλινδρόμηση - όταν τα κάτω έρχονται πάνω

Δεν θυμάμαι πότε καταλάβαμε (πότε μας είπαν) πως ο Αναστάσης έχει παλινδρόμηση. Η επιρροή του κολικού ήταν τόσο έντονη που επισκίασε τα πάντα τους πρώτους 3 μήνες. Ειλικρινά καθώς ξεκίνησα να σκέφτομαι τις λεπτομέρειες που θα έγραφα σε αυτό το ποστ κατάλαβα πως η μνήμη μου είναι θολωμένη εντελώς και χρειάστηκε αρκετή ώρα να βάλω κάτω τα γεγονότα για να συνειδητοποιήσω πως ο Αναστασούλης είχε και κολικό και παλινδρόμηση από το ξεκίνημά του - δεν μας βρήκε η παλινδρόμηση αφότου έφυγαν οι κολικοί. Υποθέτω ήταν η πίκρα μου που ευθύνεται γι' αυτό. Όταν έπαψαν να τον παιδεύουν οι κολικοί ήλπιζα πως είχε τελειώσει ο γολγοθάς του - και ο δικός μας (μάθε περισσότερα αν θες για την εμπειρία μας με τους κολικούς ΕΔΩ).

Μα καθώς παίρνω μια ανάσα και τα ξανασκέφτομαι, την εξέταση για να δούμε αν το παιδί έχει όντως

γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) την κάναμε όταν ήταν μόλις 1.5 μηνών. Μια σταλίτσα ήταν ακόμα όταν επιστρέψαμε στο ΡΕΑ όπου γεννήθηκε και τον ξαπλώσαμε στο τεράστιο (για εκείνον) νοσοκομειακό κρεβάτι ώστε να του κάνει το υπερηχογράφημα ο γαστρεντερολόγος. Αρκετά ήρεμος ο μικρός, του επέτρεψε αμέσως να βγάλει πόρισμα. "Όντως έχει ήπια παλινδρόμηση το μωρό". Η παιδίατρος μας είχε προειδοποιήσει πως αν μας έλεγαν πως ήταν "ήπια" η πάθησή του τότε μιλάμε για μεσαίου επιπέδου ΓΟΠ κι αυτό γιατί η πραγματικά ήπια παλινδρόμηση δεν μπορεί να την εντοπιστεί στο υπερηχογράφημα.

Αν θέλω να είμαι ακριβής, λοιπόν, ο Αναστάσης πάλευε με κολικούς και παλινδρόμηση απ' την αρχή μα την παλινδρόμηση την βίωσε στο αποκορύφωμά της αφότου έκλεισε τους 4 μήνες ζωής. Άλλωστε, σε ιατρική ιστοσελίδα διαβάζω πως η παλινδρόμηση όντως επιδεινώνεται από τους 4 μήνες και μέχρι τουλάχιστον τους 8 για τα περισσότερα παιδιά (αν και για άλλα μωράκια τα έντονα συμπτώματα μπορεί να κρατήσουν 12, 18 ή - σε σπάνιες περιπτώσεις - μέχρι και 24 μήνες). Πέραν τούτου, η παλινδρόμηση είναι μια πάθηση που δεν υποχωρεί ποτέ εντελώς, μας επισήμανε η παιδίατρος, και επιδεινώνεται όποτε έχει κάποια ασθένεια ή πόνο. Όντως, τώρα που είμαστε στην φάση με τους αρκετά έντονους πόνους στα ούλα (16,5 μηνών), ο λόξιγκας έχει κάνει την επανεμφάνισή του και υπάρχουν μέρες που ο καημένος κάνει γουλιά μες το στόμα του, όπως έκανε πολύ συχνά όταν ήταν 4-8 μηνών.

Γιατί κάνω λόγο για μια ήπια (μεσαία) ΓΟΠ θα αναρωτιέσαι. Προφανώς γιατί δεν ήταν καθόλου ήπια τελικά. Μολονότι γνωρίζω περιπτώσεις πολύ πιο βαριές (πάλι καλά που δεν ήμασταν και σε αυτό 10/10 όπως στους κολικούς - δεν θα άντεχα άλλη μια πρωτιά), δεν θα έλεγες πως το πέρασε και ιδιαίτερα χαλαρά όλο αυτό ο Αναστάσης. Ένα από τα βασικά συμπτώματα της ΓΟΠ είναι οι λεγόμενες γουλιές - δηλαδή οι αναγωγές. Ο Αναστάσης δεν είχε φανερές αναγωγές, που σημαίνει πως ενώ ήταν υπερβολικά συχνές, οι περισσότερες από αυτές δεν κατέληγαν να με λούσουν - τις κατάπινε. Φαινομενικά, λοιπόν, αυτό το παιδί δεν είχε κάποιο σοβαρό θέμα, εφόσον οι γιατροί πάντα προσπαθούσαν να κρίνουν την κρισιμότητα τις περίπτωσής του από τις καταγεγραμμένες φανερές γουλιές. Όταν βέβαια εξηγούσα την συχνότητα των κρυφών αναγωγών, καταλάβαιναν πως το θέμα απαιτούσε περισσότερη προσοχή. Ταυτοχρόνως, δεν έλειπαν τα πολλά (...αμέτρητα θα έλεγα!) επεισόδια λόξιγκα μες την ημέρα. Ο καημένος ο μικρός είχε λόξιγκα ΜΟΝΙΜΑ, από την μήτρα! Καθημερινά, ακόμη και όντας έγκυος, ο μικρούλης μου υπέφερε από αυτόν... αν είχα έστω και λίγη γνώση για την ΓΟΠ ίσως να είχα προβλέψει τι μέλλει γενέσθαι. Τι θα άλλαζε βέβαια;

Άλλα συμπτώματα που χαρακτήριζαν την κατάσταση του Αναστασούλη περιλάμβαναν σχετικά έντονο κλάμα τις ώρες τις έξαρσης των συμπτωμάτων, τέντωμα του κορμού και έκταση του κεφαλιού, καθώς και ανήσυχο ύπνο. Ειδικά ο ύπνος του ήταν ιδιαίτερα διαταραγμένος. Λόγω των αναγωγών, το 'ανάσκελα' ήταν απαγορευτικό. Εκεί βοήθησε πολύ το μαξιλάρι θηλασμού που τον κρατούσε πιο όρθιο και πριν καταφέρει να στηρίξει το κεφάλι του μόνος του (δες την αξιολόγηση μου για το μαξιλάρι ΕΔΩ). Και προφανώς άπειρη αγκαλιά...άπειρη! Επιπλέον, αφού μέχρι τους 12 μήνες τουλάχιστον υπάρχει μεγάλος φόβος για το σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου, δεν μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε το πορτ-μπεμπέ το οποίο είχε ενσωματωμένο σύστημα ανάκλισης, που, κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να λειτουργεί προστατευτικά και να αναιρεί τον κίνδυνο του αιφνίδιου θανάτου - αλλά εφόσον δεν είμαι ειδικός δεν το αξιοποίησα, ακολουθώντας τις συμβουλές των παιδιάτρων. Αυτό σήμαινε απλούστατα ότι ο Αναστάσης κοιμόταν καλά μόνο όντας στον ώμο μου... πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

"Κοιμήσου όταν κοιμάται το παιδί. Τώρα! Που είναι μικρό και κοιμάται πολλές ώρες...γιατί μεταααααά..." ήταν η επικρατέστερη συμβουλή που με έκανε να τρέμω. Δεν κοιμάμαι τώρα. Δεν θα κοιμηθώ ούτε μετά;;; Μα πως να κοιμηθώ όταν κοιμάται; Ναι μεν κοιμάται αρκετές ώρες μες τη μέρα αλλά αυτό προϋποθέτει να είμαι εγώ σε επαγρύπνηση. Αν με πάρει εμένα ο ύπνος το μωρό κινδυνεύει να πέσει και να έχουμε σοβαρό ατύχημα. Κάποιες μέρες έστηνα κάστρα - κυριολεκτώ εδώ - από μαξιλάρια για να ακουμπάνε ο ώμος και το χέρι μου (η αγκύλωση καραδοκούσε με τις τόσες ώρες που το χέρι κρατούσε βάρος όντας στάσιμο) ενώ ταυτόχρονα τα υπόλοιπα μαξιλάρια περικύκλωναν το μωρό κι εμένα ώστε αν αποκοιμιόμουν να μην μου έφευγε ο μικρός από την αγκαλιά. Μετρημένες οι φορές που αφέθηκα να αποκοιμηθώ. Μετράω μήνες αϋπνίας, τους περισσότερους εκ των οποίων τους καταλογίζω στην παλινδρόμηση.

Το καρότσι ήταν εξίσου απαγορευτικό. Τον ανακάτευε αφόρητα και δεν μπορούσαμε να πάμε βόλτα μεγαλύτερη των 5 λεπτών. Τις 2 ή 3 φορές που τόλμησα να πάω λίγο παραπέρα αναγκάστηκα να τον πάρω αγκαλιά με το ένα χέρι και να σπρώχνω το καρότσι με το άλλο για να γυρίσουμε σπίτι χωρίς να σηκώσουμε όλη τη γειτονιά.

Παρ' όλα αυτά ευτυχώς δεν είχαμε εμετούς (που χαρακτηρίζονται από το ότι αποβάλλονται σαν ρουκέτα), αιματέμεση, άπνοια, ούτε απώλεια βάρους, αν και για πολλούς μήνες ήμασταν στο όριο του να είναι λιποβαρές το μωρό (αν θες περαιτέρω πληροφορίες για την πάθηση αυτή, η συγκεκριμένη ιατρική ιστοσελίδα μου φάνηκε χρήσιμη).

Για να βοηθήσουμε τον μικρό, αναγκαστικά του δώσαμε αρκετό καιρό φαρμακευτική αγωγή το Epadoren*. Αν και η ίδια το χορήγησε, η παιδίατρος δεν ήταν και τόσο θετική - βαρύ φάρμακο. Κι εγώ ήμουν [και είμαι] της λογικής πως δεν είναι καλό να φορτώνουμε τον οργανισμό, ειδικά ενός μωρού, με φάρμακα αδίκως. Αρκετές φορές μας είπε η παιδίατρος να μειώσουμε την δόση σταδιακά ώστε να το σταματήσουμε (είτε μόνιμα, είτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα προτού το ξανα-εντάξουμε ως θεραπευτικό μέσο). Βιώνοντας την κατάσταση που σου περιέγραψα είχα αναπτύξει την αίσθηση πως δεν τον βοηθούσε ούτως η άλλως, οπότε και από μόνη μου το πρότεινα να το αφαιρέσουμε. Και το κόβαμε. Και γινόταν ΧΑΜΟΣ. Έντονο κλάμα, ασταμάτητες κρυφές μα και φανερές αναγωγές, λόξιγκας ολημερίς, καθόλου ύπνος. Προφανώς κάτι έκανε λοιπόν το Epadoren. Αυτό δεν το διαπίστωσα με μία φορά - θα μπορούσε να είναι τυχαίο. Το σκηνικό που σου περιγράφω έγινε πάνω από 5 φορές όπου κάναμε προσπάθεια να διακόψουμε το σιρόπι. Δεν θυμάμαι πότε επιτέλους το σταματήσαμε. Αρκετό καιρό πριν φύγει μόνιμα το είχαμε μειώσει κατά πολύ. Αλλά πήρε χρόνο. Κι εκεί, κάπου στους 8 μήνες, ο μικρός ησύχασε... λες και έγινε από τη μία μέρα στην άλλη.

Νομίζω εκεί άρχισα να τον χαίρομαι πραγματικά. Η σιγουριά μου για τον καλόβολο χαρακτήρα που κρυβόταν πίσω από την ταλαιπωρία της παλινδρόμησης επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά όταν επιτέλους τον άφησαν οι πόνοι να ανασάνει. Πολύ πόνο είχε η αρχή του στη ζωή... μακάρι αυτές οι δυσκολίες να είναι οι μεγαλύτερες που θα βιώσει ποτέ!

Θα κλείσω με μια σκέψη που κάνω πολλές φορές όταν θυμάμαι τις μέρες του κολικού και της παλινδρόμησης: αυτές οι δύσκολες μέρες με "ανάγκασαν" να έχω τον Αναστάση μου αγκαλιά πολύ περισσότερο απ' ότι θα τον είχα, να του δίνω κάθε δευτερόλεπτο της προσοχής μου, να είμαι 150% δοσμένη εκεί. Δεν λέω πως αν δεν τα περνούσε αυτά θα τον είχα παρατημένο στο πάρκο/κρεβάτι του. Μα σίγουρα όταν κοιμόταν θα τον άφηνα στο πορτ-μπεμπέ να ξεκουραστώ κι εγώ, να φάω χωρίς να είναι κρεμασμένος στον ώμο μου, ή να κάνω και καμία δουλειά στο σπίτι. Αυτή η κατάσταση μας έφερε πάρα πολύ κοντά. Μάθαμε ο ένας τον άλλον γρήγορα και βαθιά. Για εμένα, πιστεύω με έκανε να τον αγαπήσω ακόμη πιο δυνατά, να τον νιώσω αναπόσπαστο κομμάτι μου. Είναι κάτι που έφερε και τους δύο στα όρια μας και τελικά μας ένωσε όσο δεν πάει. Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα μου, που, παρά την κούραση και την απόγνωση που βιώσαμε, την βιώσαμε μαζί. Εκεί που νιώθεις πως θα σπάσεις, πάρε μια ανάσα και αναλογίσου: αυτός ο πόνος χτίζει ακόμη πιο γερά θεμέλια στον δεσμό σας!

---

Σημείωση:

Δεν δοκιμάσαμε κάτι άλλο φαρμακευτικά πέραν του Epadoren. Υπάρχουν αντιαναγωγικά γάλατα (δες μερικά που συστήνουν μαμάδες παρακάτω) μα δεν ήθελα να διακινδυνεύσω τον θηλασμό που είχε δουλέψει τόσο σκληρά να εδραιώσω, οπότε δεν μπήκα καν στην διαδικασία να το σκεφτώ ως επιλογή. Κάτι άλλο που βοήθησε στην περίπτωσή μας ήταν ότι εισήγαμε στερεά τροφή νωρίτερα από τους 6 μήνες, η οποία κανονικά είναι η ιδανική ηλικία κατά τον Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για διάφορους λόγους. Στην περίπτωση της ΓΟΠ, ωστόσο, ενδείκνυται να εισαχθούν οι στερεές λίγο νωρίτερα (τεσσάρων μηνών το νωρίτερο) για να μετριάσουν τα υγρά στο στομαχάκι του μωρού κι έτσι να μειωθούν οι αναγωγές. Έτσι 4,5 μηνών ο Αναστασούλης ξεκίνησε δειλά δειλά να τρώει ρυζάλευρο (αυτό επέμενε η γιατρός να δώσω κι ας ήθελα να εισάγω κάτι πιο φυσικό και όχι σκόνη). Μπορώ να πω πως με αυτή την κίνηση είδαμε κάποια βελτίωση μα ούτε αυτό λειτούργησε μαγικά.

*Για όλα αυτά σε παροτρύνω να συμβουλευτείς τον/την παιδίατρο σου πρώτα και σε καμία περίπτωση μην δοκιμάσεις κανένα φάρμακο απλούστατα γιατί το πρότεινε η δική μου παιδίατρος. Ειδικά το Epadoren κάποια στιγμή αποσύρθηκε εντελώς από την αγορά οπότε ΠΡΟΣΟΧΗ! Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και άρθρα σαν κι αυτό λειτουργούν μόνο ως μια επιπλέον γνώμη η οποία δεν είναι εμπεριστατωμένη, και βασίζεται στην προσωπική εμπειρία ΕΝΟΣ μωρού, που έχει το δικό του ξεχωριστό ιατρικό προφίλ. Επομένως, δεν θα ήταν συνετό να καθοδηγήσουν την απόφασή σου για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης του δικού σου μωρού. Το μόνο που εύχομαι να πήρες διαβάζοντάς το είναι πως και αυτό θα περάσει και πως το μωράκι σου δεν έχει κάποια ιατρική επιπλοκή, οπότε σε λίγο καιρό όλο αυτό θα είναι απλά μια ανάμνηση.