Κολικοί - όταν απλά επιβιώνεις...

Λένε πως η αγκαλιά της μητέρας είναι γιατρικό.

Και ενώ σε διαβεβαιώνουν οι παιδίατροι, ενώ στο επιβεβαιώνει ακόμα και το Ίντερνετ με τις κατά τα άλλα αντικρουόμενες πληροφορίες του, πως δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για τους κολικούς που τον κάνουν να σφαδάζει κάθε νύχτα, εσύ δεν μπορείς να το πιστέψεις. Κάθε βράδυ, ενώ του κάνεις μασάζ υπό την υπόκρουση κλαμάτων στην κοιλίτσα, καθ’ όσο περπατάς πάνω κάτω για να τον ηρεμήσεις τραγουδώντας του, και με κάθε αλλαγή στάσης που θα μπορούσε ενδεχομένως να του απαλύνει τον πόνο, εσύ σκέφτεσαι: τι σκατά κάνω λάθος;

Τώρα, με καθαρό μυαλό, συνειδητοποιώ πως πιθανώς να ΗΘΕΛΑ να πειστώ πως έφταιγα εγώ. Πιανόμουν από την παραμικρή συμβουλή και την έφτανα στο άκρο. Ο κολικός επιδεινώνεται με το θηλασμό όταν η μητέρα τρώει λαχανικά. Αφαιρούνται τα λαχανικά. Δεν βοηθάει η ζάχαρη ούτε και η σοκολάτα. Κόπηκαν τα γλυκά. Ενοχλούν οι ξηροί καρποί, τα όσπρια, τα γαλακτοκομικά, οι σάλτσες, τα μπαχαρικά. Κομμένα κι αυτά! Έφτασα σε ένα σημείο να τρώω μόνο κρέας ή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και κανένα ζυμαρικό. Σκέτα, χωρίς σάλτσες, τυριά, μπαχάρια. Τρεις μήνες έτσι.

Είχα ρωτήσει άπειρο κόσμο. Οι γνώμες τόσο ακραίες και διαφορετικές. Και εννοείται πως αναφέρομαι σε άτομα με εμπειρία και κατάρτιση στον τομέα. Ρώτησα την ειδικό θηλασμού, την μαία, τον πρώτο παιδίατρο, την δεύτερη παιδίατρο, ακόμη και τον γυναικολόγο μου. Μόνο οι τότε μας παιδίατροι επέμεναν πως η διατροφή μου επηρέαζε τον Ανάσταση. Αλλά συγκριτικά με τους άλλους ειδικούς, θεώρησα πως είχαν περισσότερη επαφή με το θέμα. Εντάξει, ο πρώτος δε μου γέμισε το μάτι (αυτό είναι ζήτημα όμως για άλλο ποστ), οπότε ουσιαστικά υπερίσχυσε η συμβουλή του ενός έναντι όλων των άλλων. Πιθανώς απλά υπερίσχυσε η απελπισία μου. ΕΠΡΕΠΕ να έχω ευθύνη γιατί έτσι θα είχα και κάποιον έλεγχο… θα μπορούσα να κάνω ΚΑΤΙ για να απαλύνω τον πόνο του παιδιού μου. Όσο επίπονη και αν ήταν η κατηγορία που μου είχα προσάψει, πως εγώ έφταιγα για τον πόνο του, ήταν ταυτόχρονα και η κρυφή μου ελπίδα · ότι θα εντοπίσω το λάθος μου και θα μάθω από αυτό αργά ή γρήγορα κι έτσι θα διορθώσω την κατάσταση, θα ανακουφίσω τον Αναστασούλη μου που τόσο το χρειαζόταν.

Αν αυτά σου ακούγονται γνώριμα, κάτσε να σε πάω λίγο πίσω για να το πάρουμε από την αρχή.

Από τις πρώτες κιόλας ώρες ο Αναστάσης έδειξε πως κάτι τον ενοχλούσε. Στο νοσοκομείο δεν κοιμόταν καθόλου το βράδυ εκτός αν τον είχα αγκαλιά. Την μέρα ήταν αρκετά πιο ήσυχος και γι’ αυτό απέδωσα αυτή τη συμπεριφορά στην ανάγκη του να είναι κοντά στη μαμά του όσο προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά αναρωτιόμουν γιατί εγώ δεν βίωσα αυτές τις πρώτες 3 μέρες ή έστω 24 ώρες που είχα διαβάσει ότι τα βρέφη απλά κοιμούνται όντας εξουθενωμένα κι αυτά από την διαδικασία της γέννας. Το προσπέρασα γιατί μπορούσα να βρω λογικές απαντήσεις: η αλλαγή από την μήτρα στον έξω κόσμο, η κινητικότητα που επικρατούσε στο νοσοκομείο, η απειρία μου…

Φτάνοντας σπίτι τα πράγματα χειροτέρεψαν. Υπήρχε αισθητά περισσότερη γκρίνια πλέον και μες τη μέρα ενώ τα βράδια, όταν τον ξύπναγα για τον θηλασμό του ανά 1.5 ώρα δυσκολευόμουν να τον ξανα-αποκοιμήσω. Αυτό βέβαια δεν ήταν τόσο θέμα τον πρώτο μήνα τώρα που το σκέφτομαι καλά. Γιατί θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν η παιδίατρος μας διαβεβαίωσε πως πλέον δεν χρειάζεται να ξυπνάμε το παιδί παρά μόνο αν παρέλθουν 4 ώρες όπου από μόνος του δεν είχε ξυπνήσει για φαϊ, τότε είναι που ξεκίνησε από μόνος του να σηκώνεται στη μιάμιση ώρα. Εκεί αναρωτήθηκα μήπως απλά έμαθε έτσι και είπα πως αν κάνω υπομονή θα ξεμάθει. Αλλά που.

Το πράγμα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Όχι μόνο σηκωνόταν με ουρλιαχτά ανά μιάμιση ώρα αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν ήθελε καθόλου την κούνια του. Με το που έφευγε από τον ώμο μου ξύπναγε με αναφιλητά. Τον πρώτο παιδίατρο τον αλλάξαμε μετά την πρώτη κιόλας φορά που τον είδαμε. Απαρχαιωμένες τεχνικές και καμία κατανόηση. Ούτε καν θυμάμαι να μου αναφέρει την πιθανότητα να έχει κολικούς το μωρό. Πιθανολόγησε πως ίσως έχει παλινδρόμηση όμως. “Άσε το να κλάψει και λίγο - το κακομαθαίνεις που ανταποκρίνεσαι τόσο γρήγορα” μου είπε εκείνη την πρώτη και τελευταία φορά που ήρθε για επίσκεψη. Τον ρώτησα βέβαια κι εγώ σε πόση ώρα έπρεπε να ανταποκριθώ εάν ακολουθούσα την δική του λογική. Δεν άντεξε ούτε κι εκείνος. Στα 2 λεπτά μου είπε πως ήταν τόσο σπαρακτικό το κλάμα που καλό ήταν να τον σηκώσω.

Έτσι συνέβη όμως και με την δεύτερη παιδίατρο. Πολύ πιο καταρτισμένη, και σίγουρα ενημερωμένη και up-to-date με τον τομέα, αλλά κι εκείνη με έκανε να νιώθω πως υπερβάλλω, πως πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Και καταλαβαίνεις πως αυτό ήταν το τελευταίο που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή, έχοντας από μόνη μου εκατομμύρια αμφιβολίες για το αν ήξερα τελικά να φροντίσω αυτό το μικρό πλάσμα που είχε την ατυχία να πέσει σε εμένα για μάνα. Την δεύτερη φορά που ήρθε να δει το μωρό στο σπίτι ήταν η “κατάλληλη” ώρα. Γιατί, ο κολικός έκανε τον μικρό να γκρινιάζει και να κλαίει ΟΛΗ μέρα αλλά αυτό που χαρακτηρίζει τον κολικό είναι αυτό το τρίωρο περίπου ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ (συνήθως - για τα περισσότερα βρέφη) που ο πόνος γίνεται αβάσταχτος και το κλάμα είναι εντελώς απαρηγόρητο ότι κι αν κάνεις.

Ήρθε, λοιπόν, ένα απόγευμα κατά τις 20.00. Εκείνη ήταν η ώρα του πάρτι! Δεν μπορούσαμε να ακουστούμε μέσα στις κραυγές. “Μα γιατί δεν δοκιμάζετε αυτή την στάση” έλεγε και τον έπαιρνε να μας την δείξει. Πράγματι, ηρεμούσε. Για δευτερόλεπτα. Μετά πάλι ουρλιαχτά. “Βάλτε του πιπίλα” μας πρότεινε λες και δεν το είχαμε δοκιμάσει. ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ! “Περπατήστε τον πάνω κάτω να προσομοιάσουμε λίγο την κίνηση στην μήτρα” - νομίζω είχα κάνει βαθούλωμα στην ευθεία του σαλονιού από το ασταμάτητο πάνω-κάτω - α, μη ξεχάσω και την ευθεία της κουζίνας, ε! Δοκίμασα μασάζ στην κοιλίτσα με έλαια, ασκήσεις (φέρνοντας τα γόνατά του προς τα μέσα να κάνουν ελαφρές πιέσεις στην κοιλιά), να τον κρατάω κουρνιασμένο, κρεμασμένο στο χέρι, μπρούμυτα στα γόνατα... Έβαλα και ειδική κρέμα κατά την διάρκεια - αυτή της Frezyderm. Ακόμη και κάτι σταγόνες πανάκριβες που μου πρότειναν του έδωσα κάμποσο καιρό (τις Biogaia) - δεν είδα καμία διαφορά. Πρόσφατα είδα και την αντίστοιχη επιλογή - τις σταγόνες Infacolic - για τις οποίες κάποιες μητέρες έχουν να πουν πολύ θετικά σχόλια. Άλλες πάλι δεν είδαν διαφορά. Εγώ δεν έχω γνώμη αφού δεν τις ήξερα για να τις δοκιμάσω. Ούτε το Gripe Water φάνηκε να κάνει κάτι αν το έχεις ακουστά. Το μόνο που καταφέραμε με το να του δινουμε τόσα υγρά κάθε μέρα [μαζί με το γάλα που έπινε αποκλειστικά] ήταν να παροξύνουμε και το θέμα της παλινδρόμησης. Όπως καταλαβαίνεις, δεν περίμενα να μου πει κάτι που να μην το έχω ήδη επιχειρήσει κι ας ήλπιζα πως κάτι θα μου έχει διαφύγει. Όταν είδε και αποείδε και η παιδίατρος, νομίζω κατάλαβε γιατί ακουγόμουν πελαγωμένη στο τηλέφωνο άμα την έπαιρνα για καμία συμβουλή, αν και το ύφος που υπονοούσε πως την ενοχλώ δεν άλλαξε ποτέ.

Εκ των υστέρων (και θέλω να το σημειώσεις αυτό!) όταν πλέον πέρασαν οι κολικοί, μας είπε ότι ο Αναστάσης ήταν στις λίγες περιπτώσεις που αν δίναμε βαθμολογία 1-10 ο ίδιος βρισκόταν στο 10+ μαζί με μόνο άλλο ένα βρέφος που έβλεπε εκείνη την περίοδο (και παρακολουθούσε πολλά βρέφη όντας και στο Παίδων). Βεβαίως, για να είμαι δίκαιη, πρέπει να πω πως εκείνο το βράδυ, φεύγοντας μας ενθάρρυνε λέγοντας μας πως το χειριζόμασταν εξαιρετικά το όλο θέμα και πως, δεδομένων των περιστάσεων, μας θεωρούσε πολύ ήρεμους και ψύχραιμους. Αυτό μου έδωσε μια δύναμη αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο που μας απέκρυψε πόσο βαριά περίπτωση κολικού ήταν ο Αναστάσης. Όταν την ρώτησα με τρόπο μου είπε πως δεν ήθελε να με επιβαρύνει, να μην νιώσω απόγνωση αν το ήξερα. Προσωπικά, θα με ανακούφιζε. Θα καταλάβαινα πως ό,τι διάβαζα για την περίπτωση των κολικών ισχύει επί 2 για το δικό μου μωρό και θα δικαιολογούσε γιατί οι συμβουλές που μου έδιναν δεν έπιαναν για πολύ ή και καθόλου. Πιθανώς να μην αυτομαστιγωνόμουν τόσο. Ίσως να ήταν πιο εύκολη η αποδοχή της κατάστασης.